Ta część Ciebie.

Zawód miłosny. Dość duży i bolesny. Wybuch emocjonalny, tysiące myśli na godzinę, łzy, nerwy, złość, poczucie kolejnej porażki. Takie tam osobiste dramaty. To się zdarza i to często, bo jesteśmy ludźmi i relacje są dla nas niebywale ważne , ale ich  budowanie i szczerość w komunikacji to często  czarna magia. Ale oficjalnie : niech mi tylko ktoś tylko powie, że trudne sytuacje nas w żaden sposób nie rozwijają !

Bo coś pękło. Coś dotarło. O jeden zawód za dużo wystarczył, żeby coś się zmieniło na lepsze. Ludzie są w naszym życiu ważni, niepodważalnie. Ale za dużo w moim życiu było zależności. Za dużo myślenia, że jeśli znajdę wreszcie X to stanie się Y. Chyba sami wiecie o czym mowa.

I szalona myśl przeszła mi przez głowę. Skoro nigdy nie mogłam liczyć na przedstawicieli płci przeciwnej, skoro tyle lat i ciągle nic, skoro same zawody i porażki, skoro brak nadziei na taką a nie inną przyszłość – to w sobie muszę stworzyć tę męską część. Koniec szukania na zewnątrz, koniec czekania na COŚ.

Ten kawałek mnie, który się zatroszczy. Który powie : nic się nie stało, porażki się zdarzają. Pochwali sukienkę, doceni uśmiech mimo złego nastroju. Potwierdzi wreszcie, że jestem kobieca i nie muszę już o nic zabiegać, że dobrze jest tak jak jest. Przebaczy wybuch gniewu, brak czasu, rozkojarzenie. Zachęci do odpoczynku po ciężkim dniu na uczelni. Zabierze na kawę, w góry czy na te od lat wymarzone wakacje. Przytuli, pocieszy, pozwoli się wypłakać na ramieniu. Zrozumie, przytuli i spojrzy z czułością. Podpowie, bym zrobiła to co mówi serce, zadbała o swoje pasje. Po prostu będzie stał po mojej stronie , zawsze i wszędzie, choćby nie wiem co.

I zrozumiałam. To nie jest żadna „męska część”. To coś co z jakiejś dziwnej przyczyny zabiłam w sobie już dawno temu albo czego nigdy nie miałam. Na co nie chciałam sobie pozwolić względem samej siebie. I czekałam. Aż coś się wydarzy, aż ktoś da pozwolenie, powie, że ja też na to zasługuję. Do tego czasu miałam patrzeć na siebie krytycznie, wręcz z nienawiścią. Stawiać sobie kolejne wymogi, ograniczenia, surowe komendy. Nie miałam wsparcia i miłości od samej siebie. I myślałam, że znajdę je gdzieś na zewnątrz. Ale jak można obarczyć drugą osobę takim brzemieniem? Wymagać od niej tak wielu rzeczy. Czy miłość nie polega na tym, żeby wybrać osobę, którą po prostu chce się od tak pokochać? A jak można to zrobić, oczekując od niej, że stanie się bohaterem i wybawcą, naprawi to co popsuli inni?

To długa droga, aby zostać dla siebie  niezawodną partnerką. Aby nauczyć się tej zdrowej niezależności kobiet od mężczyzn. By w sobie samej stworzyć atmosferę bezpieczeństwa i akceptacji. Powoli zaczynam robić pewne rzeczy , nie czekając na inicjatywę ze strony innych. Tak, chcę być niezależna, znaleźć w sercu to, czego na darmo szukam w oczach innych. Bo wiem , że właśnie to , paradoksalnie pozwoli mi budować prawdziwe, bezinteresowne relacje. Że miłość zaczyna się wtedy, kiedy od drugiej osoby już nic więcej nie potrzebujesz.